Mini Gobi

Vannacht probeerde ik met alle macht het vuur zo lang mogelijk aan te houden. Hierdoor kon ik dus ook niet slapen. Het ontbreken van een kussen, een keihard houten bed en een irritante verkoudheid versoepelde dit proces ook niet echt.
Om 1.00u geef ik het op. Het grote stuk hout wil niet verder branden, ik heb geen kleine houtjes meer, blazen werkt ook niet meer en Niels ligt knock out dus die ga ik niet wakker maken. Ibuprofen erin, kussen bouwen met mijn deken en slapen aub!
Om 4u word ik weer wakker. Brrr, extra trui dan maar, snel bezoek aan natural toilet, zoals Olgi dat altijd mooi zegt, naast de ger en snel slapen.
Om 6u worden Niels en ik weer wakker. Het is nu echt koud. We kunnen ook niet bij elkaar kruipen want dat houden die zelfgebouwde houten bedden hier niet haha. Maar dan vliegt niet veel later onze ger deur open. Pyra to the rescue! Hij komt binnen gewapend met een gasbrander en wat kleinere stukken hout. OMG, wat zijn wij blij hem te zien. Even later volgt de moeder van de familie met kleine aanmaakhoutjes, zo lief!! Pyra maakt een powervuur waardoor de ger snel opwarmt en we nog fijn even onze oogjes dicht kunnen doen. Als we weer wakker worden is het gewoon heet. Nu durven we het wel aan ons bed uit te komen om over te gaan op de actiemodus. En de kou te trotseren voor de wc die 100 meter verderop ligt. Een natural toilet naast je ger in daylight vinden we namelijk niet zo'n puik plan ;-).
Na het ontbijt, waar we wederom getrakteerd worden op de zelfgemaakte boter, vertrekken we met Pyra naar de Orkhon waterval. Dit is ongeveer een kwartiertje lopen. Peanuts vergeleken met onze vorige hikes. Eenmaal daar aangekomen zijn we er even stil van. Hoe kan het toch dat er midden in deze droogte ineens een waterval naar beneden stormt. De natuur blijft verbazen.
Na de hike drinken we bij de familie nog een kopje melkthee, suutei tsai. Omdat de familie zo gastvrij en lief voor ons is geweest besluiten Niels en ik ze een geldbijdrage te geven. Wat we voor zo'n nacht namelijk moeten betalen slaat helemaal nergens op, 10.000 MNT pp. Dat is omgerekend 4 euro per persoon. Omdat teveel geld geven ook een beetje 'not done' is, stoppen we een briefje van 10.000 MNT in een blaadje waar we 'thank you' opgeschreven hebben. We geven dit aan de moeder van het gezin. Na de thee zegt ze tegen Olgi dat als we weer in Mongolie zijn, we altijd welkom zijn om bij hen te logeren. Jammer dat de weg hier naartoe zo'n drama is anders hadden we dat misschien nog wel een keer gedaan maar we knikken uiteraard beleefd ja en zwaaien de lieve familie gedag.
En dan weer die dramatische 80km rotsige weg terug naar de 'bewoonde' wereld. Maar Pyra heeft een betere weg gevonden dus het valt ons alles mee na de helse rit van gisteren. Als we na een paar uur weer op de 'main road' aankomen is deze helaas niet veel beter. We hebben een paar stukjes voor het thuisfront gefilmd want dit is niet te beschrijven. De weg wordt ook door alle mobilisten in zijn totaliteit gebruikt. Niet rechts heen en links terug want iedereen probeert de gaten te ontwijken dus iedereen rijdt kris kras door elkaar heen. En als het niet lukt pak je gewoon de berm. Ook volgeladen vrachtwagens pakken hier gewoon de onverharde weg met 80 per uur! Oh ja, en je moet ook al het ovestekend vee ontwijken want die gebruiken de weg ook nog haha.
We lunchen dit keer on the road. We rijden een 'small town' in en eten bij een klein restaurantje. De keuze is... 3x raden haha. Maar.. ze hebben ook dumplings met vleesjes. Buuz noemen ze het hier. Olgi zegt dat ze in het najaar een feestdag hebben in Mongolië, dan eten ze dit wel 10 dagen achter elkaar. Ik krijg natuurlijk weer een achterlijk bord met 7 mega units, ze lunchen hier echt heel veel. Gelukkig kan ik er een paar bij Niels en Pyra kwijt.
Na wederom een lange rit komen we aan bij de zandduinen waar we kameel gaan rijden. This is as close to the Gobi as it gets, soort van mini Gobi. Olgi had ons al verteld dat dit ook een erg aardige familie is dus we kijken er naar uit om kennis te maken. Wanneer we aankomen zijn ze er echter nog niet dus lopen we eerst zelf even naar de mini Gobi. In onze hardloopoutfits want we moeten natuurlijk wel een stukje door het zand rennen.
Eenmaal terug bij de ger is de familie gearriveerd. Ze hebben drie zoons. Een van hen is onze guide, child guide zoals Olgi zegt. Hij is de kamelen alvast aan het halen. En daar komen ze, wat een grappige beesten.
Letterlijk opstijgen en gaan. We lopen in een heel rustig tempo naar de zandduinen. Als de kamelen heuvel op moeten protesteren ze een beetje. Als we afstappen om van het uitzicht te genieten gaan ze gelijk met hun nek en hoofd in het zand liggen. Already tired boys?
En dan snel terug naar de ger, de zon verdwijnt namelijk achter de wolken en we hebben het nu best fris met onze korte mouwtjes. Kort nadat we terug zijn komt Olgi al met het eten. We hoeven het niet meer uit te leggen he.... Rijst, schapenvlees maar dit keer met salade met tomaat, paprika en augurken. De vitamines doen ons goed!
Na het eten worden we bij de familie uitgenodigd om airag te drinken. Dit is gefermenteerde paardenmelk en dus licht alcoholisch. De vrouw des huizes schenkt een volle beker voor Niels in. Ik wil eerst proeven. Heel apart, het smaakt naar niets wat we eerder geproefd hebben. Het valt nog het best te vergelijken met hele droge zure wijn. We krijgen ook wat te snacken, soort van kaasbolletjes. Gedroogde kaas is het eigenlijk.
Terwijl wij van de melk en snacks genieten is de vrouw des huizes druk bezig met van alles. Vooral eten maken. De koeienmelk staat op de open haard, dit zal morgenochtend getransformeerd zijn tot de boter waar we eerder over vertelden. En ze is deeg aan het maken. Pyra helpt haar, die gast kan ook alles. Ze gaat verse buuz maken, die wij natuurlijk daarna moeten proeven.
De jongens zijn ook druk bezig met het spelletje paper, rock, scisscors. Diegene die wint mag het kommetje airag drinken. Ik denk dat de oudste misschien 12 jaar is haha. Nu snappen we ook waarom Mongoliërs je onder de tafel kunnen drinken. Jong geleerd....
Wanneer we terug zijn is onze vuurkorf aangestoken. De jongens hebben dit al voor ons gedaan. En er branden twee kaarsjes want het is echt pikkedonker hier. In onze ger drinkt Olgi nog een kopje koffie met ons. We proberen het vuur aan te houden maar er zijn slechts een paar kleine stukjes en vooral takjes. Niels heeft buiten wat hout gespot dus vraagt Pyra, who else?, of hij hem wilt helpen met zagen zodat we het vuur nog flink op kunnen stoken voordat we gaan slapen. Niels zaagt twee flinke stukken van een boomstam en Pyra hakt ze in stukken. Tijdens het zagen ziet Niels ook nog een vallende ster, make a wish!
Terwijl bovenstaande zich afspeelt maak ik ons tweepersoons (!) bed op. Jaja we hebben de master bedroom ger dit keer haha. We hebben extra veel dekens omdat er geen andere toeristen zijn dus ik maak er een heerlijk zacht en hopelijk warm bedje van. En anders kunnen we elkaar altijd nog warm houden vannacht :-). Weltruste!