Dag 14 part 2: Monument Valley

Na wat tijd gedood te hebben bij de Mac en bijgeklets te hebben met Romy & Esra en een glimps van Mitzi te hebben opgevangen vertrekken we richting Monument Valley. Wanneer we het adres in de TomTom intikken raken we toch lichtelijk gestressed omdat deze aangeeft dat het in Utah ligt, in tegenstelling tot onze voucher waar een adres in Arizona opstaat. Probleem is dat het in Utah een uur later is dus hebben we nog een half uur om 25 mile (40 kilometer) af te leggen.
De weg naar Monument Valley is werkelijk prachtig maar we kunnen er nog niet van genieten omdat we vrezen dat we te laat zullen aankomen voor onze jeeptour. Shit... daar komt het bordje 'Welcome to Utah' al en het is nog steeds 10 mile naar de plaats van bestemming.
Helemaal opgefokt komen we net na 18u aan en kunnen we ook nog eens het Visitor Center niet vinden. Om 18.10u vinden we onze gids die helemaal relaxed is en vindt dat we nog goed op tijd zijn. Bijkomend voordeel is dat de rest van de groep al vertrokken is en wij dus een prive jeeptour krijgen :-).
En dan begint de bumpy ride de valley in. Geen Universal simulatie dit keer, this is the real deal! Hold on tight! We begrijpen dan ook niet dat toeristen hier in hun sedans off road rijden. Zelfs onze 4x4 pick up heeft het zwaar.
Al bij het begin slaat de auto tot 2x toe af, nice start! Onze gids Dalbert is echter de rust zelve dus ook wij maken ons niet druk. We rijden langs Monument Row verder de vallei in. Wow, de eerste drie 'mesa's' zijn ook gelijk de meest herkenbare. We wanen ons in het landschap van het Wilde Westen Westen. We zouden niet gek opkijken als Lucky Luke ineens voorbij zou komen wandelen ;-).
De vallei ligt in een Indianenreservaat. Ze hebben hier geen elektriciteit of stromend water dus rijdt er elke dag een watertruck langs alle trailers, tentjes en tipi's. We kunnen het ons bijna niet voorstellen op deze weg die echt heel lastig te berijden is met alle losse stenen. Onze gids woont hier zelf ook en draait al vele jaartjes mee. Hij heeft zelfs nog samen met zijn paard gefigureerd in Clint Eastwood's The Eiger Sanction.
Ook deze gids helpt ons onze fantasie te gebruiken. Alle mesa's hebben namelijk een bijnaam, zo rijden we langs de olifant, de chief, de totempaal, de slapende draak en de 3 gezusters.
Onderweg naar de 3 natuurlijke 'arches' rijden we langs een vastgelopen jeep waar Dalbert ons op miraculeuze wijze langs weet te manoeuvreren door het losse zand. Niet veel later zitten we zelf vast. Wij zijn nog steeds de rust zelve maar nu begint Dalbert een beetje te zweten. Hij zegt dat hem dit nog nooit overkomen is. Oh oh....
Eerste stap, hij laat de banden half leeg lopen om meer grip te krijgen in het losse zand. Dan komt een maatje van hem langs vanuit de andere kant die besluit ons te helpen. Hij heeft ook eigenlijk geen keuze want we blokkeren de weg voor iedereen. Er komt geen sleeptouw aan te pas, we worden gewoon bumper tegen bumper met bruut geweld uit het losse zand 'gebeukt' haha.
Dalbert twijfelt even of we nog verder moeten gaan. Maar ja, die mooie natuurlijke bogen liggen toch echt achter deze hindernis. Hij laat zijn banden nog wat verder leeglopen, we nemen een aanloop en daar gaan we. Fingers crossed! Yes, we did it! We zijn er doorheen. Op naar de volgende natuurwonderen en die zijn werkelijk waar prachtig. De eerste boog wordt de 'Suneye' genoemd omdat de zon recht door het gat schijnt. Verder zien we hier ook enkele rotstekeningen van de verre verre voorouders van Dalbert. Ook vallen de planten ons op omdat ze zo mooi groen zijn en afsteken tegen de rode omgeving. Dalbert waarschuwt ons echter, het zijn namelijk giftige planten. Hij trekt er een blaadje vanaf en we zien zo het gif eruit lopen.
De tweede boog noemt men de 'Eagle Eye'. Wanneer we op de rots onder het gat gaan liggen zien we waarom. We zien nu dat het geheel de vorm van een adelaarskop heeft waarbij het gat dus zijn oog is.
Via de laatste boog rijden we weer terug naar Monument Road. Onderweg pikken we de gestrande jeep op waar we eerder langs zijn gereden. De Japanners zijn erg blij om ons te zien en roepen: 'You Rangers, you rescue us!' Hilarisch!
Op de terugweg geven Dalbert en de gestrandde gids ons onder het genot van de zonsondergang nog een toegift. Ze zingen Indiaanse liederen die ze zelf geschreven hebben. Dit is hun manier om iets terug te geven aan de vallei als uitwisseling voor het geld wat ze verdienen met het rondrijden van toeristen. Een van de liederen wordt gebruikt tijdens de 9 dagen durende ceremonie waarbij medicijnmannen zieke mensen genezen. Hoe bedoel je oldskool?
Eenmaal terug bij het Visitor Center zien we pas wat een fantastisch uitzicht we hier hebben op de vallei. Door de haast hebben we dit op de heenweg niet eens gezien. We schieten uiteraard nog een paar mooie shots van de zonsondergang en vertrekken dan naar Mexican Hat waar ons hotel is. Het is inmiddels al bijna donker en donker is hier ook echt donker. Er is geen lichtje in de gehele omgeving te bekennen en dan rijden we ook nog langs een bordje wat 'Open Ranch' aangeeft. Uitkijken voor koeien en geiten dus die we vandaag al meerdere keren midden op de Highway tegen gekomen zijn.
Rond half 10 komen we aan bij de Suan Juan Inn. Echt een Amerikaans motel, zo ken je ze echt uit de films. Naast het motel ligt een diner die beheerd wordt door Navajo's. We kunnen op het laatste nippertje nog wat te eten krijgen. Niels gaat voor de Navajo beef sandwich en ik voor de Sirloin steak. Allebei ongelofelijk lekker en goedkoop. Best deal untill now, en dat zonder hulp van de Lonely Planet haha!
Gisteren waren we zoals voorspeld echt kapot dus vandaar een kleine vertraging op ons verslag. We zijn nu onderweg naar Moab en rijden tot Niels' grote blijdschap onze eerste thunderstorm in. We zijn benieuwd wat Utah ons nog meer te bieden heeft!