Life on the rails

Moskou - Kirov (965 km)
Na een heerlijke lange nacht in Moskou op een echt bed in een kamer met airco is het vandaag voorlopig voorbij met alle luxe. Vandaag gaat de treinreis echt beginnen! We slapen uit en genieten nog even van het bed en onze laatste douche voor de komende 4 dagen. Na een ontbijt van Russisch brood met Zuid Amerikaanse bananen en Hollandse pindakaas is het de laatste dingen in de backpack stouwen en op naar het station. Ruim op tijd komt onze behulpzame chauffeur ons ophalen om ons naar het Yaroslavsky trein station te brengen. Hier vandaan vertrekken de meeste Transsiberie treinen richting het oosten. Omdat we nu door de buitenwijken van Moskou rijden, krijgen we al een beter beeld van het echte leven in de hoofdstad. Eindeloze grauwe flatgebouwen uit het Sovjettijdperk, met daar tussen dikke files vol met dikke Duitse auto's. Regelmatig zien we vervallen flatgebouwen, met gigantische reclames voor Dior en D&G op de zijkant, hoe bedoel je contrast!
Na een dik half uur (over een ritje van nog geen 5km) komen we aan bij het station. Onze chauffeur verteld ons in het Russisch waar we naartoe moeten en geeft Niels nog net geen knuffel als hij 100 roebel (2,20eu) tip geeft. Nadat we door security (ja op een treinstation) zijn wachten we in de bloedhete hal tot er een perron wordt aangegeven. Ongeveer 45 min voor vertrek hebben we ons perron gekregen, trein 70 naar Chita vertrekt vanaf perron 4.
Het is een behoorlijk verouderd treinstel met slechte hygiene en helaas ook een gebrek aan airco. Na de sjieke nachttrein naar Moskou zijn we blijkbaar nogal verwend. Bij het instappen valt op dat er vrijwel alleen maar Russen in de trein zitten, behalve een Belgisch backpack stel waar we gelijk mee aan de praat raken. Ze zitten een aantal 'kupes' (Russisch voor coupes) verder en blijken grotendeels dezelfde reis te maken.
Als we onze kupe gevonden hebben zitten er al 2 Russische dames van middelbare leeftijd. Een spreek een heel klein beetje Engels en verteld dat ze bij haar ouders op bezoek gaat in 1 van de kleine dorpjes op onze route, ongeveer 9 uur verder. Omdat de ander er ook rond die tijd uit gaat is het nog maar de vraag wie we de rest van de reis in de kupe hebben. Wij hebben allebei een bed boven, wat opzich heel knus is, maar ook onpraktisch. Na het installeren proberen we een gesprek met de dames aan te knopen. Wanneer ze horen dat we uit Nederland komen beginnen ze gelijk over de ramp met de MH17 beginnen, een "katastrofe" volgens de dames.
Vanwege de taalbarriere blijkt een gesprek voeren lastig maar we doen allemaal ons best om toch wat informatie uit te wisselen. Mede hierdoor denken de dames dat wij psycholoog en orthopeed zijn, maar dat hebben we maar zo gelaten. De dames zijn heel vriendelijk en geven ook aan dat we beneden naast hun kunnen zitten. Het benedenbed wordt overdag vaak als bank voor heel de kupe gebuikt. Maar het blijft toch nog wat onwennig dus besluiten we op onderzoek uit te gaan in de trein, waar we al snel in de restauratiewagon belanden. Een paar biertjes later doen we even een powernap in de kupe, voordat we de eerste lange stop hebben (20 min). Op het perron scoren we wat ijsjes, maar bij de volgende stop zien we pas echt locals met allerlei producten op het perron. Heel veel vrouwtjes met bramen, bessen en frambozen die ze waarschijnlijk zelf hebben geteeld. De perrons zijn hier trouwens gewoon de ruimte tussen 2 sporen, zeker bij de kleinere stations. Op en naast het spoor lopen is hier dan ook heel normaal. We passeren stations met namen als Koralnavsky maar ook stations waar de naam niet meer is dat de km afstand vanaf Moskou zoals Km83.
Rond een uur of elf in de avond zijn allebei onze Russische kupe genoten uitgestapt en hebben we (voorlopig) het rijk alleen. We komen er via de Lonely Planet achter dat het eerste deel van onze reis een alternatieve route betreft, dat verklaard waarschijnlijk ook het oude treinstel en het hoge percentage Russen. Eigenlijk heeft dit wel zijn charmes vinden wij en is het helemaal niet zo erg. Zeker niet als de temperatuur in de avond eindelijk onder de 30 graden duikt en onze fles vodka op tafel komt. We worden trouwens wel uitgelachen door locals als ze ons Sprite in onze beker zien gooien bij de vodka haha. We kunnen alleen maar reageren met 'Da, this is Holland style haha'. Pure vodka kunnen we nog niet aan, over een paar dagen misschien ;-).
Na een eindeloze beating voor Joanne met het oldskool spelletje pesten besluiten we dat het tijd wordt om te slapen zodat we morgen weer uitgerust kunnen luieren en genieten van alles om ons heen. En dan beseffen we ons ineens dat we in een trein midden in Rusland zitten, bizar!!

Kirov - Perm (956-1434km)
Het slapen gaat weer vrij moeizaam. Het is warm en Joanne moet uiteraard 's nachts een paar keer naar de wc. Nog een hele uitdaging aangezien je slecht van twee gammele uitschuiftrapjes gebruik kunt maken om veilig beneden te komen. 's Nachts krijgen we het ook koud, het koelt hier, gelukkig ook maar, in de nacht best af met het raam open. Toch lukt het ons de juiste houding te vinden om uiteindelijk in slaap te vallen.
05.45u. BAM, de deur gaat open. We zijn in de nacht bij een grote stad aangekomen, Kirov, en hier stappen onze nieuwe kupe genoten op. Het voelt inmiddels een beetje als 'onze' kupe waar we steeds nieuwe Russen te gast hebben aangezien wij hier gelijk vanuit Moskou geinstalleerd zijn. Ervaren treinreizigers als de Russen zijn, praten ze gelijk een heel stuk zachter als ze zien dat er twee mensen boven liggen te slapen. Nachttreinen zijn hier echt de normaalste zaak van de wereld. Russen doen dit heel hun leven al en hebben dus aardig wat 'treinmanieren' opgebouwd.
Na wat gefluister en het opmaken van de bedden gaan ook zij slapen. Als we wakker worden zien we dat onze nieuwe kupe genoten waarschijnlijk oma met kleinzoon zijn. Nadat we ons opgefrist hebben in de wc, bah wat stinkt het hier toch, met wegwerpwashandjes en jezelf goed vasthoudend aan de reling, maken we kennis. We hebben weer last van de taalbarriere want ze praten geen woord Engels. We pakken de treinkaart van de Lonely Planet erbij er vertellen waar we vandaan komen. Amsterdam blijkt de magic word, tot ergenis van Niels haha. Inmiddels zijn we ook achter de Russische vertaling voor Nederland, Galandii. Dan geven we op de kaart aan dat we in St Petersburg begonnen zijn en op weg zijn naar Bejing. Dat vinden ze allemaal machtig mooi. Zij geven op de kaart aan dat ze de volgende grote stad eruit gaan, bij Perm. Ze vertelt dat ze haar zus in Kirov bezocht hebben, nu haar zus in Perm gaan bezoeken en daarna weer naar huis gaan. House is in Yekaterinburg zegt het jongetje.
Als we ons ontbijt smeren bieden ze ons gelijk een van hun beneden banken aan, zo aardig zijn ze hier. Na het smeren van boterhammen drinken we koffie en thee en besluiten te gaan pesten. Oma en kleinkind gaan ook een kaartspel spelen. Hun interesse is gewekt nadat Niels e ik elkaar een paar keer flink uitlachen na zo'n fijne serie van jokers en 2-en. Ze willen graag weten wat wij spelen. Ja, ga 'zeven kleven' en 'acht wacht' maar eens uitleggen haha. Met veel moeite en een spelletje voordoen snappen ze het redelijk en gaan het zelf ook spelen, met wat hulp van ons natuurlijk. Ze doen zelf ook nog een kaartspel voor.
Na de nodige kaartspelletjes pakt het jongetje van ongeveer 8 jaar zijn lego uit zijn rugzak. Hij haalt er twee mega Transformers uit. Joanne zegt: 'Transformers?'. 'Yes yes' zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Op de iPad hebben we nog foto's van Amerika staan waar we samen met Transformers op de foto staan. Joanne laat de foto zien waar ze samen met Bumblebee opstaat. 'Wow, Bumblebee' zegt hij. Wij zeggen: 'Da, Los Angeles'. Als we dan ook nog een foto met Optimus Prime laten zien heeft hij het niet meer. We hebben er een nieuw vriendje bij :-).
Onderweg passeren we een van de vele tijdzones die nog komen gaan. Weer een uur erbij. We zitten nu op +3 vanaf Nederland. We tellen echter vanaf Moskou tijd aangezien de trein Moskou tijden aanhoudt. Onze horloges laten we dus ook op deze tijd staan aangezien we willen voorkomen dat we ons vergissen in de tijd en net iets te lang op een perron blijven staan. Lijkt ons geen goed plan hier ;-).

Perm - Yekaterinburg (1434-1814km)
Ongeveer 500km later stappen oma en kleinzoon uit en krijgen we weer nieuwe kupe genoten. Olga met dochter. Ook zij spreken weinig Engels en zijn redelijk verlegen. We zoeken de Belgen een paar kupes verder op en vragen of ze zin hebben om een biertje te doen in de restauratie wagon. Daar hebben ze wel zin in. Vijf liter bier later hebben we aardig kennis gemaakt haha. We hebben bijna heel de middag vertoefd in de restauratiewagon met foute Russische muziek en een soort van laserpen show en onze magen te knorren. We hebben voorlopig nog geen lange stop gehad dus moeten het voorlopig nog doen met onze instant noodles en een paar bammies. Aan het begin van elke wagon heb je een 'samovar' waar je gekookt water kan tappen. Gloeiend heet en nog tricky ook want terwijl het water uit het kraantje loopt gaat de wagon lekker heen en weer. Nog een hele uitdaging na die biertjes dus.
Als we binnen komen met onze noodles krijgen we ook gelijk weer een bank aangeboden van Olga. Tijdens ons kopje thee bieden we ze wat koekjes aan. Ook altijd een goede ijsbreker. Dan komt het ritueel van de Lonely Planet weer. Ze geven aan dat ze er bij Yekaterinburg uitgaan, een 'kort' ritje dus maar. Als we stilstaan probeert Niels een reclamebord op het perron te lezen. Hij kan het Cyrillisch alfabet inmiddels al redelijk ontcijferen maar hapert nog wat. Olga helpt hem en haar dochter lacht zachtjes terwijl ze muziek luistert op haar iPod.

Yekaterinburg - Novosibirik (1814-3343km)
Rond 20u Moskou tijd komen we aan in Yekaterinburg. Dit is de politieke hoofdstad van het Ural gebied. Veel geschiedenis te vinden hier zoals de executie plaats van de Romanov's en de opkomst van Yeltsin.
Een nieuwe grote stad betekent ook weer nieuwe kupe genoten. We nemen afscheid van Olga en haar dochter en een wat ouders Russich stel doet zijn intrede in 'onze' kupe. En jullie raden het al, het ritueel begint weer van voor af aan. We maken kennis met Leni en Natasja met behulp van de Lonely Planet en dit keer toveren we ook het handige point it boekje tevoorschijn. Een zakformaat boekje met vele afbeelding waarmee je bijna elke situatie wel kan omschrijven.
Leni en Natasja reizen helemaal door tot Chita waar ze wonen. We begrijpen alleen nog steeds niet helemaal wat ze in Yekaterinburg deden, het lijkt op een bezoek aan hun zoon. Wij geven weer aan op de kaart waar we heen gaan. Niels zegt: 'Irkutsk'. Blijkbaar verstaat Leni Jakoetsk haha. Een plek die wij alleen van het spelletje Risk kennen. Leni wijst even het verschil aan op de kaart en oefent met Niels op de correcte Russiche uitspraak van Irkutsk om misverstande te voorkomen. Hilarisch.
Natasja vraagt wat we studeren. Zien we er echt zo jong uit haha? We proberen weer uit te leggen wat Fysiotherapie in het Russich is. In het point it boekje staat een plaatje van een man die iemand masseert, dat wijzen we maar aan. Leni gebaart naar Joanne dat ze dat slim bekeken heeft haha. Verder legt Leni met behulp van het boekje uit dat we kunnen kanoen, jetski-en etc bij het Baikal meer.
Niels heeft nu wel trek in een vodka'tje en biedt Leni ook aan maar hij weigert. Volgens ons heeft hij wel zin, hij twijfelt als Niels het nog een keer vraagt. Hij kijkt Natasja aan en besluit dan toch definitief dat hij overslaat haha.
Dan komen de Belgen buurten. Ze hebben vodka op het station van Yekaterinburg gescoord wat onder de toonbank verkocht werd. We zijn inmiddels officieel in Siberie en dit vraagt om een feestje natuurlijk ;-). Wij nemen ook onze fles vodka mee en gaan tussen de twee wagons zitten waar mensen normaal roken. Zij hebben inmiddels een Frans backpack stel in hun kupe dus we kunnen ook niet met zn 4-en daar zitten. Ach tussen de wagons heeft eigenlijk wel wat tijdens zo'n nachtrit. We kletsen, lachen en drinken vooral veel vodka met groene ijsthee. Fantastische combo maar ook een gevaarlijke want het drinkt als limonade. Voordat we het weten zijn allebei de flessen leeg. En als we gaan staan om onze ruggen te stretchen blijkt de mix van zwaartekracht, vodka en een schuddende trein te veel om lang te kunnen blijven staan haha. We houden het om 2u lokale tijd voor gezien. Dit is +2 Moskou tijd (+4 NL) want we hebben inmiddels weer een tijdzone gepasseerd.
Nu hopelijk heerlijk slapen met wat hulp van our new found friend: Vodka.

Shit, ik (Joanne) wordt om 2u Moskou tijd wakker. Ik moet plassen maar de trein staat stil. Tijdens stops gaan de wc's op slot dus ik moet het ophouden. Fijn, m'n 3 kupe genoten, inclusief Niels dus, zijn aan het snurken. Ik zoek snel mn oordoppen en oogmasker. Hmm, helpt niet zoveel. Toch maar proberen te slapen. Om 3u word ik (weer?) wakker. De trein staat nog steeds stil, shit een grote stop dus. Yes, hij gaat rijden. Snel plassen en terug in bed want brrr wat is het koud. Gelukkig moffelt het geluid van de trein het gesnurk wat weg en kan ik daarna redelijk doorslapen.

8.45u Moskou tijd worden we wakker. Lokale tijd is het dus al 10.45u. Leni en Natasja zijn al up and running. Ze gaan de kupe uit zodat wij ons kunnen opfrissen, ontbijte etc. Dat is hier ook een soort van treinetiquette.
Na het ontbijt luieren we wat, omdat we lui zijn haha. En dan gaat ook de Russiche radio aan.. Songfestival muziekachtige nummer, great...
Na een paar uur luieren, lezen en bijkomen van het vodkageweld van gisteravond zijn we zelfs de Russische muziek enigzins gaan waarderen haha. Gelukkig komt er een wat langere stop aan en kunnen we even de benen strekken. Omsk is de stad waar we inmiddels belandt zijn. We wandelen wat rond op het station en Niels spot een oude Sovjet stoomlocomotief. We waren elkaar even kwijt omdat Niels fotos aan het maken was en we hadden afgesproken om naar de voorkant van de trein te lopen. Joanne besloot echter met de Belgen om een tunnel naar de stationshal in te lopen en zo kwam het dat Niels alleen vooraan bij de trein stond. Na een paar foto's te hebben gemaakt zien we elkaar weer voor de wagon, niets aan de hand! Maar toch even spannend aangezien Joanne alle papieren bij zich draagt. En je wil hier niet op een van de stations alleen stranden zonder paspoort en vooral niet zonder tolk!
Omsk is trouwens een stad net als alle andere steden die we hebben gezien sinds we Moskou hebben verlaten. Grauw en vervallen. Veel gebouwen en fabrieken langs het spoor worden niet meer gebruikt en staan leeg. De Russen hebben ruimte zat, dus in plaats van slopen, bouwt men gewoon verderop een nieuw gebouw. Vaak zijn deze nieuwe gebouwen flats van een verdieping of 16 waar je ook niet echt heel vrolijk van wordt. Het staat dan ook in contrast met de kleine huisjes in de dorpjes die vaak in vrolijke kleuren geschilderd zijn.
Na Omsk gaan we dieper Siberie in, waar het landschap is veranderd van dichte bossen met berken bomen naar wat meer vlaktes en meertjes. De berkenbomen blijven nog wel nadrukkelijk aanwezig, maar we zien ook schitterende vlaktes en moerassen. Soms is de spoorlijn 10 tallen kms lang het enige teken van beschaving, verder is het nog echte ongerepte natuur. Buiten de steden wordt de natuur alleen afgewisseld door kleine stations die vaak alleen uit een hekje en een soort van perron bestaan en ook nog eens in het niets lijken te liggen. Af en toe passeren we (verlaten) industrie uit het Sovjet tijdperk of een dorpje met kleine houten huisjes. Je moet er niet aan denken hoe het leven hier is in de winter als het ver onder 0 graden is.
Inmiddels is het +3 Moskou tijd en voor ons is het dus eigenlijk nog middag, als we in Barabinsk aankomen. Op dit station hebben we een lange stop en de lokale bevolking is dan ook in grote getale aanwezig om van alles aan de man te brengen. Van gerookte vis tot bontmutsen! We scoren een grote beker met frambozen voor slechts 100 roebel en een half brood. Daarnaast een aantal minikomkommers en een soort pasteitjes, die volgens onze kupegenoot "Pirarok" heten. Het zijn eigenlijk een soort bara's met vis erin, lekker!! Een welkome afwisseling na al die noodles. In de Lonely Planet werd verteld dat er op dit station veel lokale dronken tieners op house muziek staan de dansen, maar die hebben we helaas niet gezien. Jammer, we hadden wel een shotje vodka met ze willen doen! Wel komt er een rare gast naar ons toe die iets wil in het Russisch. Als we hem duidelijk maken dat we hem niet snappen loopt hij snel weg. Het lokale bontkraagje zullen we maar zeggen.
Nadat we ons noodle rantsoen hebben aangevuld met dit stationsvoedsel gaan we naar de restauratie voor een kaartspelletje en wat biertjes. Na een aantal uur pesten en genieten van het uitzicht, wat hier nog steeds heel wijds is, komen we aan in de hoofdstad van Sibirie, Novosibirsk.
Hier hebben we een lange stop van 55 minuten. Nadat Niels dit nog even dubbel checkt met de provodnitsa gaan we samen met de Belgen op onderzoek uit. Bij de meeste stops kom je niet verder dan het perron, maar met zoveel tijd kan je wel even rondkijken. We lopen de stationshal uit en maken wat foto's van het station. Nog best een opgave omdat het inmiddels lokale tijd al rond middernacht is en dus donker. Ondanks dat dit de 3e stad van Rusland is, is hier niet zo veel te zien, behalve het nachtleven. Hier hebben we helaas geen tijd voor dus lopen we de stationshal weer in. Hier is wifi! Tijd voor een snelle shot internet haha. Na een aantal geruststellende whatsappjes naar huis, lopen we weer naar de trein. Helaas was perron 1, waar een aantal beelden staan ter nagedachtenis aan alle Siberiers die vanaf hier vertrokken naar het front van WWII, gesloten. Na nog even flink lek te zijn geprikt op het perron springen we in de trein en maken ons op voor een vroege nacht. Om een klein beetje aan de lokale tijd te wennen proberen we zo ons ritme te verleggen, zeker omdat onze stop Irkutsk om 03.28 Moskou tijd is!

Novosibirik - Irkutsk (3343-5185km)
Voordat we gaan slapen doen we nog even een bakkie thee met onze kupegenoten en worden we op lekkere koekjes getrakteerd. Natasja wil weten of we kinderen hebben. Die hebben we natuurlijk niet, maar we laten wel even een foto zien van de katten :-). Leni legt uit dat ze allebei midden in de 60 zijn en inmiddels al kleinkinderen hebben van 14 jaar. Hun kinderen wonen in Moskou. Dat is zo ongeveer aan de andere kant van Rusland vanuit Chita, waar ze wonen. Leni legt uit dat het 6 uur vliegen is of 6 dagen met de trein.
Wij laten ook foto's zien van onze familie en Joanne legt uit dat haar mama uit Indo komt met behulp van de wereldkaart. Daar zijn ze van onder de indruk! Niels laat een foto zien in Londen van de stakkers en probeert uit te leggen dat we daar waren ter ere van Tonny haar 60e verjaardag. Met behulp van het point-it-boekje, tekeningen en handen en voeten lukt dit uiteindelijk haha. Soort van pictionary voor gevorderden.
Na een korte nacht, waarbij we om 6 uur Moskou tijd wakker worden, begint de laatste dag van dit stuk van onze treinreis. We zijn inmiddels prima gewend aan het ritme in de trein, maar verlangen nu toch echt wel naar een douche en een wc die niet verschrikkelijk stinkt. Ook worden we de harde bedden zat, zeker Niels waarvoor ze toch echt veel te klein zijn. Dit is wel wat anders dan de kingsize die we thuis hebben!
Tijdens het ontbijt spot Niels een witte obelisk langs het spoor die de helft van de afstand tussen Moskou en Beijing markeert, halfway there!
Het landschap veranderd nu ook weer en we rijden inmiddels door de heuvels heen. Dit geeft weer een aantal mooie panorama's en Niels probeert deze vast te leggen door 1 van de de weinige raampjes waar de cameralens door naar buiten past.
Rond 9 uur Moskou tijd komen we aan in Krasnoyarsk. De lokale tijd is 13.00u. Dus +4 Moskou tijd inmiddels want we hebben vannacht weer een tijdzone gepasseerd. Deze stad ligt tussen de heuvels en dat onderscheid zich van de andere voornamelijk vlakke Sibirische steden. We zijn na Novosibirsk vooral naar het oosten gegaan en zijn inmiddels weer een flink stuk van de grens met Kazachstan verwijderd. We hebben hier een langere stop en gaan in de stationshal op jacht naar brood. Met het point-it boekje gaat het steeds soepeler! Ook hier een snel shotje wifi voordat we weer naar de trein gaan. Na een paar koelere dagen loopt de temperatuur inmiddels weer flink op in de trein, gelukkig kunnen we bijna douchen!
We brengen de middag door met de belgen in de restauratie wagon die we het pesten inmiddels hebben aangeleerd. Naast ons zit een russische familie uitgebreid te lunchen met allerlei spul wat ze van huis hebben meegenomen. Er staat ook een grote fles, water? De russen willen graag met ons praten en ook met de canadees die aan de tafel naast ons zit. Hij blijkt alleen de reis te maken en was al bijna 2 maanden weg van huis, via o.a. turkije en oekraine met de trein naar Irkutsk van waar uit hij terug ging naar huis. De oma van de russische familie gaat naast hem zitten en probeerd hem te versieren. Daarna ziet ze dat wij het warm hebben en gebaard naar Filip en Niels dat ze hun shirt moeten uittrekken, oude snoepert haha! De rest van de familie wil ook graag met ons praten en blijven stug russisch lullen. Inmiddels is wel duidelijk dat de fles geen water, maar vodka is. De hele familie is inmiddels aardig zat. Net als de eerste keer dat we ze tegen kwamen, toen ze zo graag met Niels op de foto wilde met zijn Feyenoord shirt. Het is dan inmiddels wel lokale tijd 4 uur, maar moskou tijd waar de trein op leeft pas 11 uur in de ochtend!
Net op het moment dat de vrouwen proberen Joanne en Eline shotjes vodka aan te smeren stopt de trein. We gaan er uit en raken aan de praat met een Argentijn die alleen reist en al 70 landen heeft gezien. Hij zegt dat hij een gezin thuis heeft, maar reizen een soort ziekte voor hem is haha. Hij praat goed engels en het is dan ook fijn eindelijk een gesprek met iemand te kunnen voeren. We vertellen dat we ook naar Argentinie willen en noemen op welke plekken allemaal. Hij is onder de indruk, Joanne heeft haar huiswerk goed gedaan! Hij zegt dat hij ook een heel jong rotterdams stel heeft gesproken in de 3e klas, wat eigenlijk gewoon een wagon met 50 kleine slaap plekken is, zonder een onderverdeling in kupes. Als we weer moeten instappen strompelt de russische familie naar de trein, die zullen straks wel lekker rustig zijn haha!
Wij besluiten ook nog even te luieren in de trein. Als Niels ligt te slapen valt door een hobbel een plank naar beneden, wat Niels een mooie snee in zijn hoofd oplevert. Gelukkig is het niet zo groot en kunnen we gewoon blijven luieren. We genieten van het uitzicht en we realiseren dat die al onze laatste uurtjes op de trein door Russisch Siberie zijn. Na irkutsk gaan we namelijk al vrij snel de grens met Mongolie over. Het landschap blijft boeien met heuvels, grote velden met bloemen, bossen met berken en af en toe een rivier of moerasland. Het aantal dorpjes is flink afgenomen vergeleken met de eerste dagen van de reis. Sommige dorpjes die we passeren zijn zo klein dat het enige wat er is een station is, daarom zijn deze dorpjes een soort eilandjes die op Moskoutijd leven terwijl het in de omgeving 4 of 5 uur later is.
We zijn veel uit de kupe, omdat Natascha een beetje ziek is. Maar als ons noodle ritueel begint maakt ze toch even plaats zodat we ons diner kunnen verorberen. We hebben wat andere noodles en deze blijken heel vies. Gelukkig hadden de belgen wat gekookte worst gescoord op het station en kunnen we daar wat van krijgen. Dan maar boterham met worst. We pakken de backpack maar alvast in, zodat we sochtends snel uit de trein kunnen. We arriveren 03.28 moskoutijd in Irkutsk dus voor ons voelt dit als midden in de nacht. Als we nog even in de gang hangen en wachten op de volgende stop om even af te koelen buiten, komt er een rus naar ons toe die foto's laat zien van zijn jacht. Hij heeft eenden, konijnen en beren geschoten en is hier erg trots op. Ook laat hij een foto zien van zijn vader, een hoge pief in het leger. Verder spreekt hij geen woord engels, maar hij is overduidelijk trots!
Na een korte nacht in een hele warme kupe gaat de wekker. Shit nu al?! We hebben allebei bijna niet geslapen, ondanks dat dit de vorige nachten wel prima ging. Het tijd verschil en de korte dagen gaan er nu wel echt inhakken. Stilletjes eten we ons ontbijt en frissen we ons op, want de kupegenoten slapen nog.
Na 86 uur en 23 minuten komen we aan in Irkutsk en hebben we de langste nonstop treinrit uit ons leven er op zitten. Hierna hebben we nog ritten van 2 nachten, 1 nacht en 1 ochtend, maar dat is peanuts vergeleken met dit ;-).
We nemen afscheid van Leni en Natascha en wensen ze een goede reis naar Chita. Daarna zeggen we ook de provinista gedag en bedanken we haar. Wat een leven hebben deze vrouwtjes. Ze zitten met zn 2en op de trein en werken om de beurt 12 uur. Heen en weer zijn ze 10 dagen weg en daarna slechts 3 dagen vrij. Als ze "vrij" zijn in de trein zitten ze in een zelfde kupe als wij, dus erg comfortabel is het niet.
Tot slot zeggen we ook de belgen gedag, die we wellicht later weer tegen komen. Daar komt al een poppetje met onze namen die ons naar het hotel gaat brengen. Op naar een verfrissende douche en schone wc!