On our way back to Irkutsk

Na een paar dagen genieten aan het Baikalmeer is het vandaag tijd voor deel 3 van de treinreis. Vanavond vertrekken we vanuit Irkutsk naar Ulan Bator, de hoofdstad van Mongolie. Voor het zover is, chillen we nog even in het hotel met een ontbijt van een soort pap en bereiden ons voor op weer 2 nachten met minimale voorzieningen.
Onze gids Mila en chauffeur Sergej, die we al kenden van de heen weg, zijn wat te laat omdat er een overheids convooi langs kwam. De weg wordt dan gewoon afgezet voor alle verkeer. Dit doet men uiteraard ook voor Poetin, zodat hij vanaf zijn landgoed 30km buiten Moskou binnen 25 min in het Kremlin is, ook al zit de stad muurvast.
We nemen afscheid van onze gastvrouw en de huiskat Ruzzie en gaan richting het Taltsy Museum. Dit openlucht museum bestaat uit houten huizen en gebouwen uit de omgeving van de afgelopen eeuwen. Veel van deze huizen zijn verplaatst nadat men de dam in de Angara rivier had gebouwd. En met de huizen ook de eerste glasfabriek van die streek. Hierdoor kwam het waterpeil in het Baikalmeer een meter hoger en in de rivier zelfs een aantal meter. Hierdoor dreigde een stadje te verdrinken en heeft men de huizen afgebroken en op een andere plek neergezet als museum. Onze gids Mila spreekt heel goed Engels, ze heeft hiernaast ook een baan waarbij ze vertaal les geeft op de universiteit. We grijpen deze kans dan ook met beide handen aan, om met een Rus te praten over de geschiedenis en de huidige situatie van het land.
Een van de dingen die ons bij blijven is dat de regering na de Oktoberrevolutie van 1917 de religieuze feestdagen verboden heeft. Ze wilden het punt maken dat de regering zich niet laat beinvloeden door het geloof. Sindsdien hebben de Russen alleen nog Pasen gevierd. Om die reden wordt dat vandaag de dag nog steeds groots gevierd. Veel meer dan bijvoorbeeld Kerstmis. Kerstmis wordt wel steeds populairder om te vieren maar dan wel op 7 januari, nog een overblijfsel van de regering van toen.
In het museum bezoeken we als eerst een wachttoren uit de 17e eeuw van waaruit de Russen, die toen bezig waren Siberie te veroveren, de lokale bevolking op afstand hielden. In de toren zien we een aantal zwaluwen rondvliegen. Het blijkt dat men graag een zwaluwnest in hun gebouw had, omdat dit geluk zou brengen. Het is zelfs zo dat gebouwen werden afgebroken als zich er geen zwaluwfamilie in nestelde. Aangezien deze huizen uit hele dikke boomstammen zijn opgebouwd is dat nog een aardige klus! De constructie van de gebouwen is sowieso bijzonder, ze bestaan volledig uit hout en zijn zonder 1 spijker opgebouwd. De huizen zijn zeer solide, de meeste zijn al eeuwen oud, en door mos in de kieren tussen de balken te doen isoleren ze ook beter dan een bakstenen huis, wat natuurlijk wel nodig is met Siberische winters van -30 graden gemiddeld! De ergste temperatuur die Mila zelf heeft meegemaakt is -56 graden, echt gestoord!
Ook bezoeken we een klaslokaal van vroeger. Mila heeft vroeger zelf ook in zo'n klas gezeten en deelt wat herinneringen met ons.
We vragen ook aan Mila wat ze van de situatie met Oekraine vind, omdat haar moeder daar vandaan komt en ze er zelf ook een tijd heeft gewoond. Volgens haar heeft Oekraine alles aan Rusland te danken en zouden ze dan ook niet eens met Obama mogen praten. Ze zegt ook dat de EU Oekraine mag hebben, dat ze het liever kwijt dan rijk zijn. Wel zegt ze contact met de familie daar te hebben verbroken, omdat ze bang is dat ze vervolgd kunnen worden voor contact met Russen. Omdat ze zo open verteld vragen we haar wat ze van Poetin vindt, maar dan slaat ze dicht. Ze wil wel kwijt dat ze het een sterkte leider vind die goed is voor het land, maar dat is dan ook alles. En ze is duidelijk fan van de minister van buitenlandse zaken. Ze geeft aan dat dit een erg intelligente man is die een zeer goede opleiding genoten heeft. Kerry is maar een schooljongetje vergeleken met hem.
Hierna gaan we verder naar Irkutsk waar we de rest van de dag gaan doorbrengen, omdat onze trein pas om 22.02 vertrekt. Omdat het station ongunstig ligt tov het centrum van Irkutsk, sluiten we een deal met Sergej. Voor 500 roebel brengt hij ons naar het centrum ipv het station en houd hij onze backpacks in de achterbak. Dat scheelt ons een kluisje op het station en een flinke wandeling naar het centrum. Hij haalt ons dan later ook weer op en brengt ons naar het station.
Tijdens de terugweg praten we met Mila door over de geschiedenis van Rusland. We geven aan dat het jammer is dat we weinig informatie hebben over de RUssiche geschiedenis vanaf een Russisch 'point of view'. Ze geeft aan dat geschiedenis vooral heel persoonlijk is. Zij is bijvoorbeeld, zoals vele Russen overigens, geen fan van Stalin omdat onder zijn regime haar grootvader twee keer gevangen heeft gezeten en er ruim 50 miljoen Russen gestorven zijn tijdens de oorlog onder zijn bewind. Wij geven aan dat wij juist blij zijn dat hij Hitler gestopt heeft maar we ook weten dat dit voor de Russen wel anders is. Dus inderdaad, heel persoonlijk. Wijze vrouw, die Mila.
We laten ons afzetten bij een nieuw gedeelte van de stad, met winkels en restaurantjes. Na een stevige lunch gaan we de stad verkennen. We spotten een groot beeld van het logo van de stad. Een soort leeuw, die voor kracht staat met een vosje in zijn bek, wat voor welvaart staat. Daarna wandelen we door langs de rivier waar de locals verkoeling zoeken. Het is bijna 30 graden en zeker in de stad valt dat behoorlijk tegen. Via een standbeeld van Alexander III, wat ter ere van de Transmongolie spoorlijn is neergezet, lopen we de hoofdstraat op. Dat valt vies tegen, eigenlijk is er hier helemaal niet zo veel te beleven. Gelukkig kunnen we wel eindelijk 1 van de vele Lenin standbeelden die we hebben gezien op de foto zetten. Vrijwel elke stad in Rusland heeft een standbeeld van de vader van het communisme staan.
Vanwege de warmte en het gebrek aan activiteiten en leuke terrasjes besluiten we om ons bij de locals te voegen aan de rivier. Onderweg daar naartoe spotten we nog wel een stadion en een vette grafitti muur. Twee dingen die Niels uiteraard op de foto moet zetten :-).
Oh heerlijk, afkoelen bij de Angora rivier. Dit is trouwens de enige rivier die uit het Baikalmeer vloeit.
We chillen aan de ijskoude rivier, waar Joanne zich nog aan het pootje baden waagt. Na opnieuw een stevige avondmaaltijd, bij een toko die zijn eigen bier brouwt, gaan we met Sergej naar het station. Via opnieuw een onnavolgbare route door allerlei achterbuurten komen we aan bij het station.
Op het station zien we al snel allerlei bekende gezichten van eerdere treinen en uit Listvyanka. Ook komen we de Belgen weer tegen en ploffen naast hun neer in de hal. Zelfde trein? Check! Wagon 9? Check! Slaapplaats 17 & 18? Check! We zitten dus bij elkaar in de kupe, what are the odds!
We stappen in, in wat blijkt een supermoderne trein. Hier hadden we niet op gerekend! Ruime kupe, met airco en zelfs een tv, die trouwens niet werkt. Ook nog een ruim en schoon toilet en Niels past zelfs redelijk in het bed haha. En de wc is schoon en fris, woehoe!! Het is bijna jammer dat we hier maar zo kort inzitten haha.
Het blijkt dat bijna heel de wagon vol zit met Nederlanders, Belgen, een paar Polen en een Zuid-Afrikaan. De voertaal is dus duidelijk Nederlands. Dit is wel ff andere koek dan onze vorige trein :-). Terwijl we in onze kupe de meegebracht biertjes openmaken komt de provodnitsa ons vergezellen. Ah, piva zegt ze wijzend naar de biertjes. Ze laat ons alle souvenirs zien die ze ons een voor een probeert aan te smeren. We blijven stug reageren met 'niet' maar ze houdt vol haha.
Daarna praten we over van alles met Filip en Eline terwijl we van onze biertjes genieten. Geloof het of niet maar Joanne maakt de 0,5 liter eerder soldaat dan Niels. Het smaakt hem niet meer zo. Ook niet zo gek na de 1,5 liter die hij al achter zn kiezen heeft. Hij wil zijn biertje weggooien maar Filip offert zich op. 'Bier wegspoelen doen we niet he'. Nadat de biertjes soldaat zijn gaan we slapen terwijl de rest van de wagon al lang knockout ligt.